TIP hastalıkları ve sakatlıkları iyileştirmek, hafifletmek ya da önlemek amacıyla başvurulan teknik ve bilimsel çalışmaların tümü. İnsanlık kadar eski olan bu bilim ve teknik ilkel kavimlerde ve eskiçağda din adamlarınca öğretilir ve uygulanırdı. O çağlarda yüzyıllar boyunca yalnız sakatlıkların, çıkıkların, yaraların tedavisi, çıbanların açılması ve bazı bitkilerin kullanılmasıyla sınırlı olan tıp bilimi 19. yüzyıldan itibaren, anatomi, fizyoloji, biyoloji ve kimya bilimlerinde elde edilen ilerlemeler sonucunda bugünkü modern görünümünü kazanmaya başladı.
Eskiden bütün hastalıkları bir doktor tedavi ederken zamanla buna olanak kalmadı. Bilgiler ve teknikler çoğaldıkça tıp bilimi de birçok uzmanlık dallarına ayrıldı. Cerrahi, iç hastalıkları, doğum ve kadın hastalıkları, çocuk hastalıkları, sinir hastalıkları, kulak-burun-boğaz hastalıkları gibi ana tıp dalları da kendi içlerinde birçok uzmanlık dalına ayrılır oldu.
Özellikle 20. yüzyılın ortalarından beri bütün dünyada tıp bilim ve tekniğinde baş döndürücü gelişmeler gerçekleştirildi. Kan naklinden kalp nakline, organ aşılarından açık kalp ameliyatına kadar pek çok yenilik yapıldı, doktorlar radyografiden en ince kimyasal analizlere kadar birçok tanı tekniğine kavuştu, bulunan yeni ilaçlar ve antibiyotiklerle tedavi alanında kavuşulan ilerlemeler akla durgunluk verecek dereceyi buldu.
Bütün bu gelişmeler Türkiye’de de etkisini göstermekte gecikmedi. Dünya tıbbında ortaya çıkan her yeniliğin Türkiye’de de hemen uygulanabileceği bir ortam oluştu.
1945 yılına kadar Türkiye’de bir tek tıp fakültesi vardı: İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi. Onun da temeli ilk modern tıp okulu olarak Sultan 2. Mahmud zamanında 1827 yılında atılmıştı. 1946’da Ankara’da, 1956’da İzmir’de, 1960’tan sonra Anadolu’nun çeşitli kentlerinde tıp fakülteleri açıldı.
Türkiye’de tıp öğreniminin süresi 6 yıldır. Bu da iki devreye ayrılır. İlk 4 yılda çeşitli tıp bilim ve teknikleri hakkında kuramsal ve uygulamalı dersler verilir. Son iki yılda hastane kliniklerinde uygulamalı dersler ve staj görülür. Bu altı yılı başarı ile tamamlayan öğrenciye doktor (hekim) diploması verilir. Bunlara pratisyen doktor denir.
Pratisyen doktorlar hemen hemen her çeşit hastalığın tedavisi ile uğraşırlar. Ancak isteyen doktor, tıp fakültelerinin ve devlet hastanelerinin olanakları ile sınırlı olmak üzere belli tıp dallarında uzmanlık öğrenimini yapabilir. Uzmanlık (ihtisas) öğrenimini de dört yıl sürer ve muhakkak bir hastanede yetkili hocaların yanında yapılır. Bitirme sırasında doktorun bir uzmanlık tezi hazırlayıp sunması gereklidir. Uzmanlık belgesi olan doktor genellikle yalnız kendi uzmanlık dalında hekimlik yapar (cerrah, çocuk doktoru, göz doktoru, röntgen uzmanı gibi). Tıpta doktorlardan başka sağlık personeli olarak hemşire, sağlık teknisyeni, ebe gibi birtakım yardımcı personel de hizmet görür.