SOLUNUM canlıların oksijen alıp karbondioksit atma eylemi. İnsanda ve memeli hayvanlarda bu işlevi solunum sistemi yerine getirir. Solunum sisteminde solunum yolları (burun boşlukları, yutağın üst bölümü, gırtlak, soluk borusu ve bronşlar), akciğerler, bir takım kaslar (diyafram, kaburgalar arası kaslar) ve göğüs kafesini oluşturan kemikler (omurlar, kaburgalar, göğüs kemiği) görev alır.
Göğüs kafesinin genişlemesi ve daralması akciğerlerin içinde basıncın azalmasına ya da artmasına yol açar, basınç azalınca dışardaki hava içeri hücum eder (soluk alma) basınç artınca içerdeki hava dışarı çıkar (soluk verme). Gaz alışverişi akciğerlerdeki hava peteklerine ulaşan hava ile kan arasında olur.
Hava peteklerinin yüzeyini bir ağ gibi saran kılcal damarlardaki kanda bulunan karbondioksit gazı havaya, havadaki oksijen de aynı yoldan kana geçer. Solunumun düzenli olması ve organizmanın gereksinime göre ayarlanması sinir sistemince sağlanır.
Solunumu düzenleyen sinir merkezleri (soğanilik, omurilik ve çevre sinirleri) bir eşgüdüm içinde çalışır. Bu merkezler otomatik olarak çalışır, ancak gerek fizyolojik, gerek patolojik olarak suyuklardan etkilendiği gibi (karbondioksit, C02 sinir merkezleri için uyarıcıdır) sinirlerden de etkilenir.
Sinirlerin başlangıç noktası akciğerlerdir. Hava peteklerinin genişlemesi bir soluk alma refleksi, daralmaları ise bir soluk verme refleksi yaratır. Organizmanın bilinçli istenci de soluk almanın ritminde etkili olabilir. Hücrelerdeki oksijen alıp karbondioksit atma işlevine hücre solunumu denir. Solunum sisteminde çeşitli hastalıklar olabilir. Bronşit, zatüre, zatülcenp, nefes darlığı bunların en sık görülenleridir.