ŞEFTALİ Gülgiller familyasından meyve ağacı (Prunus persica) ve aynı ağacın meyvesi. Ana yurdu Asya'dır. Ilıman ve sıcak bölgelerde, bahçelerde yetiştirilir. İklimi daha serin olan ülkelerde, şeftali bahçelerinde dona karşı özel önlemler alınır.
Türkiye, şeftali yetiştirmeye uygun iklim ve toprak koşullarına sahip olan başlıca ülkelerden biridir; özellikle Bursa yöresinin iklimi ve toprağı bu meyvenin yetiştirilmesine çok elverişlidir. Şeftali bahçeleri aşılı fidanlarla kurulur: Çok nemli topraklarda eriğe, kireçli topraklarda bademe ve zengin topraklarda şeftaliye aşılanmış fidanlar kullanılır; kışın ve yazın olmak üzere iki kez budama yapılır; şeftali ağaçları genellikle bir yıl sonra meyve vermeye başlar.
Şeftali sevilen bir meyvedir; yaz ve sonbahar aylarında taze olarak yenir. Ayrıca konserve ve meyve suyu halinde de tüketilir; kompostosu, reçeli ve marmeladı yapılır. Eskiden taze yeme süresi oldukça kısaydı, fakat son yıllarda elde edilen yeni çeşitlerle bu süre beş aya (mayıs-kasım arası) çıkarılmıştır.
Genel olarak şeftali çeşitleri iki büyük gruba ayrılır: Tüylü şeftali, tüysüz şeftali. Tüysüz şeftaliler pek beğenilmez. Lezzetli bir şeftali türü olan tüylü şeftalinin eti beyaz, sarı ya da kırmızımtırak olur; bunlardan bazısının eti çekirdeğine yapışıktır (et şeftalisi), bazısının eti ise çekirdeğinden kolayca ayrılır (yarma şeftali) ve çok tutulur.