Aşık Veysel ŞATIROĞLU (1894-1973) halk ozanı. Sivrialan (Şarkışla) köyünde doğdu. Çocukluğunda, bir çiçek hastalığı salgınında, gözleri kör oldu. Saz çalıp türkü söylemeye başladı. Uzun bir çıraklık döneminden sonra Ankara’ya geldi (1933), sazının eşliğinde okuduğu şiirleriyle ilgi topladı.
Ahmet Kutsi Tecer’in yardımıyla, şiirleri, Ankara Halkevi’nin yayımladığı Ülkü Dergisi’nde basıldı. Aşık Veysel, daha sonra iki yıl kadar da Köy Enstitülerinde halk türküleri öğretmenliği yaptı.
Son yıllara kadar kırsal kesim insanıyla ilişkilerini sürdüren Aşık Veysel, kişi (birey) ve doğa üstüne ilginç şiirler söyledi; şiirlerinde arı ve özlü bir dil kullandı.
Plaklara alınan türküleri halkın malı oldu. Veysel’in yaşam öyküsü, 195l’de Metin Erksan tarafından filme alındı; ölümünden sonra da doğduğu köye küçük bir anıtı dikildi.
Eserleri: Aşık Veysel, Deyişler (1944); Sazımdan Sesler (1950); Aşık Veysel Hayatı ve Şiirleri (1963); Dostlar Beni Hatırlasın (1970, 1971).