SAVCILIK kamu yararına suçluları kovuşturmak, gerekirse ceza davası açmak ve mahkemelerde kamu yararını savunmak amacıyla çalışan adalet kurumu. Eski adı müddeiumumilik. Türkiye’de 19. yüzyılın sonlarına kadar savcılık diye bir kurum yoktu. Kişilere karşı işlenmiş suçlarda, İslam hukukuna uygun olarak, doğrudan doğruya suçtan zarar gören kimsenin dava açma yetkisi vardı.
Savcılık kurumu ilk olarak 1876 Anayasası’nda yer aldı ve 1879’da çıkarılan bir yasa ile kuruldu. Cumhuriyet döneminde yeni bir düzenleme daha yapıldı. Buna göre asliye ceza mahkemelerinde ağır ceza mahkemelerinde ve Yargıtay’da (temyiz mahkemesi) cumhuriyet savcılıkları bulunur.
Yargıtay Savcılığı’na Cumhuriyet Başsavcılığı denir. Her il ve ilçe merkezinde bir asliye mahkemesi bulunduğundan birer de savcılık vardır. Bir savcının yetersiz olduğu hallerde yeterince savcı yardımcısı bulundurulur. Sulh ceza mahkemelerinde savcı bulunmaz. Gerekirse o mahkemede de o yerin asliye ceza mahkemesi savcısı dava açar, ancak duruşmada bulunmaz.
Büyük illerde savcı yardımcıları arasında hazırlık, basın infaz savcılığı gibi iş bölümü yapılır. Savcılığın yaptığı iş yargılama değil yürütmedir. Bu bakımdan savcılık Adalet Bakanlığı’nın emrinde ve denetimindedir. Bununla birlikte savcıların özlük ve disiplin işleri konusunda karar verme yetkisi Yüksek Savcılar Kurulu’na ait olduğundan savcılar da bir bakıma yargıçlar gibi yönetime karşı güvence altında sayılabilir.