SAATÇİLİK saat yapma ve onarma sanatı. İnsanoğlu eski çağlarda bir ağacın, bir taşın, bir sopanın gölgesinin uzunluğuna ve doğrultusuna bakarak ilkin güneş saatini yapmıştır. Ancak bununla geceyi ölçmeye olanak yoktu. Sonra su ve kum saati gibi hem gece, hem gündüz zamanı ölçebilen saatler yapıldı. İşe yarar ilk mekanik saatlerin yapımı 10.- 14. yüzyıllar arasında gerçekleştirildi. Bunlar büyük kule saatleri idi.
Sonra giderek saatler küçültüldü, masa saatleri, değerli taşlarla süslü emaye kaplı saatler yapıldı. Hollandalı Christiaan Huygens’in eşzamanlı olmak üzere dakikayı vurabilen sarkacı bulması (1657), sonra küçük saatler için zembereği icat etmesi (1675) saatçiliğe büyük ufuklar açtı.
18. yüzyılda bilimsel saatçilik başladı: Robert Hooke’un (1635-1703) saat maşasını, George Graham’ın (1673-1751) cıvalı sarkacı, John Harrison’un (1693-1776) iki metalli ızgarayı bulmaları saatçilikte yenilikler yarattı. 19. yüzyılda saatçilik tamamen bir sanayiye dönüştü.
Frderic Japy (1749-1813) seri halinde imalata girişti; Georges Frderic Roskopf (1813-1889) tanesi yirmi franka saatler satmaya başladı (1868). Rasathanelerce ilk resmi saat ayarlarını verme yöntemi kondu. 20. yüzyılda elektrikli ve elektronik, kuvars salınımlı saatler, spor yarışmalarında ve ince ayırımları saptamak için saliseyi, bilimsel araştırmalar için saniyenin binde birini, hatta milyarda birini ölçebilen saatler yapıldı. Bu saatlerin bir bölümünde artık sarkaç ya da maşa yerine kuvars billurlarının ya da amonyak gazı molekülünün titreşimleri kullanılmaktadır.