PİL kimyasal bir tepkime sonucunda oluşan enerjiyi elektriğe çeviren aygıt ya da sistem. Basit bir pil bir elektrolit içine batırılmış değişik doğada iki iletkenden oluşur. İtalyan fizikçisi Volta’nın 1800 yılında gerçekleştirdiği ilk pil, sülfürik asit eriyiği emdirilmiş, çuha parçalarıyla birbirinden ayrılmış bakır ve çinko levhalardan oluşuyordu.
Bu şekilde ayrılmış iki elektrot arasında, bir potansiyel farkı oluşur. Pil çalıştığı zaman elektroliz ürünleri elektrotların yüzeyini yozlaştırıp bozar: Polarizasyon denen bu olgu, elektrik üretme gücünü düşürür. Bunu önlemek için sisteme polarmayı önleyici maddeler (potasyum bikromat, manganez dioksit, havadaki oksijen) eklenir.
İki yüz yıla yakın bir süreden beri bu alanda yapılan araştırmalar sonucunda, çok daha mükemmel ve değişik piller yapılmıştır. Otomobillerin çalışmasını sağlayan akümülatör de pil esasına göre çalışır. Kuru pil çeşitleri de pek çoktur. Güneş pili: son yıllarda güneş ışığını doğrudan doğruya elektrik akımına çeviren piller yapılmıştır. Bunun için fotodiyot denen, yarı iletkenler kullanılır. Silisyumdan yapılan bir fotodiyot ışığın yüzde 10-15’ini elektriğe çevirebilir.
Türkiye enleminde, güneşli bir günde, yazın 1 m2 alana aşağı yukarı günde 1 kW güneş enerjisi düşer. Güçlü bir güneş pili elde etmek için, metrekarelerce fotodiyot paralel olarak birleştirilir. Güneş pilleri, güç ulaşılabilen yerlerde bedava elektrik sağlamaya yarar. Uzay araçlarında geniş ölçüde kullanılan güneş pillerinin yeryüzünde uygulama alanı henüz çok azdır. Çünkü hem verimi düşük, hem maliyeti yüksektir. Bununla birlikte maliyeti azaltıcı ve gücü yükseltici çatışmalar sürdürülmektedir.