OZON molekülünde üç oksijen atomu bulunan gaz halindeki basit cisim. Bu gaz, 1840’da Schönbein tarafından bulunarak “ozon” adıyla adlandırıldı; yapısı ve niteliği daha sonra ortaya çıkarıldı: Keskin ve kalıcı kokulu mukozaları etkilediği için solunumu tehlikeli, mavi renkli bir gazdır; özgül ağırlığı 1,66’dır; 112°C’ta sıvılaşarak çivit renginde çok kararsız bir sıvı verir.
Suda oksijenden çok çözünür, terebentin esansı ve öteki organik esanslar tarafından soğurulur. Ozon yüksek sıcaklıkta kararlıdır; 1.500°C’a doğru, tersinir bir tepkimeyle oksijenden elde edilebilir. Buna karşılık soğukta dengesi bozulur ve oksijen vererek ayrışır.
Soğukta iyodu, bütün madenleri, özellikle civa ve gümüşü oksitler; klor, brom ve iyodu hidrojen ya da madenlerle yaptığı bileşiklerden açığa çıkarır. Kükürt, fosfor ve arsenik asitleri en yüksek basamakta oksitler; soğukta amonyağı amonyum nitrite ve amonyum nitrata dönüştürür. Organik maddeleri (mantar, kauçuk vb.) oksitleyerek ayrıştırır.
Tepkimelerinde üç oksijen atomundan yalnızca biri tepkimeye girer, ötekiler ise normal oksijen molekülü halinde açığa çıkar. Ozon havada, özellikle kırlarda az oranda bulunur; atmosferin üst tabakalarında da ozon vardır. Ayrıca, soğukta oksijen açığa çıkaran kimyasal tepkimelerden ve elektrik kıvılcımlarından yararlanarak ozon elde edilebilir.
Laboratuvarlar da genellikle saf ozon değil, bileşiminde en çok yüzde 10 ozon bulunan “ozonlu oksijen” hazırlanır. Oksitleyici ve bakteri öldürücü niteliklerinden yararlanılarak, ozon birçok alanlarda kullanılır: Havanın temizlenmesi sudaki mikropların öldürülmesi: deri hastalıklarının, bazı kronik romatizmaların ve cerahatların tedavisi; kumaşların, mumun, nişastanın, fildişinin ağartılması; şarabın, odunun eskitilmesi; kurutucu yağların hazırlanması; vb.