MERSİYE ölen bir kimsenin iyi taraflarını ve ölümünden duyulan üzüntüyü anlatmak için düzenlenen şiir. Bir edebiyat ürünü olan mersiyenin kaynağı dinlerdir.
İlkel dinlerde ölünün ardından belli bir törende söylenen yarı manzum, yarı mensur söz dizileri, daha sonraki çağlarda belli şiir ölçülerine göre düzenlenmeye başlandı.
İlk mersiyeler Arap ve İranlılardan kalmadır. Mersiyenin bugünkü Türkçedeki karşılığı “ağıt”tır. Mersiyenin belli bir ölçüsü, belli bir biçimi yoktur. Örneğin Türk Divan edebiyatında değişik şiir biçimlerinde (kaside, mesnevi, terkibi bend, tercii bend vb.) kullanılmıştır.
Türk Halk edebiyatında da ağıtlar genellikle “koşma” biçiminde ve hece vezni ile yazılmıştır. Türk edebiyatında aruz ve hece vezinleriyle en çok mersiye yazanlar, Alevi-Bektaşi ozanlarıdır. Bunlar içinde Kerbela olayına ağıt yazmayan yoktur.
İlkel dinlerde ölünün ardından belli bir törende söylenen yarı manzum, yarı mensur söz dizileri, daha sonraki çağlarda belli şiir ölçülerine göre düzenlenmeye başlandı.
İlk mersiyeler Arap ve İranlılardan kalmadır. Mersiyenin bugünkü Türkçedeki karşılığı “ağıt”tır. Mersiyenin belli bir ölçüsü, belli bir biçimi yoktur. Örneğin Türk Divan edebiyatında değişik şiir biçimlerinde (kaside, mesnevi, terkibi bend, tercii bend vb.) kullanılmıştır.
Türk Halk edebiyatında da ağıtlar genellikle “koşma” biçiminde ve hece vezni ile yazılmıştır. Türk edebiyatında aruz ve hece vezinleriyle en çok mersiye yazanlar, Alevi-Bektaşi ozanlarıdır. Bunlar içinde Kerbela olayına ağıt yazmayan yoktur.