MELANKOLİ ruhça ve bedence çöküntü biçiminde beliren hastalık durumu. Halk arasında buna kara sevda da denir. Oldukça sık görülen bir ruh hastalığıdır. Genellikle otuz ile kırk yaşları arasında başlar.
Depreşen bir hastalıktır, yani yıllar süren aralarla yineleyebilir. Bir başka özelliği, daha seyrek bir hastalık olan mani ile birlikte görülmesi ve iki hastalığın birbirini izlemesidir. Bu duruma “manyakodepresiv psikoz” denir.
Melankolinin ansefal merkezinde bulunan bir bölgedeki bozukluktan ileri geldiği sanılmaktadır. Melankoli, aşırı bir sevinçle kendini gösteren maninin tersine, aşırı bir üzüntüyle ortaya çıkar. Hastanın duyduğu ruhsal acı, bazen her çeşit beden ağrısını bastıracak kadar şiddetlidir.
Hasta kendini aşağılar, bütün suçları üstüne alır ve cezalandırılmasını ister. Bu iç dram, fiziksel bozukluklara da neden olur; hasta sürekli uykusuzluktan ve iç organ bozukluklarından yakınır; zihin yeteneklerinde (dikkat, bellek vb.) azalma görülür.
Ancak önemli olan, hastanın çektiği acıdır; acısını artırmayan şeyler onun için sıkıcıdır. Yaşama isteği kırılmıştır; kararsız, iradesiz ve ilgisizdir. Daha ileri aşamada uyuşuk ve kıpırdamaz olur. Oluruna bırakılırsa, hastalık dört ile sekiz ay içinde gelişimini tamamlar.
Yeni tedavi yöntemleriyle bu süre kısaltılabilir, ancak depreşme tehlikesi yok edilemez. Hastalığın yinelemesi durumunda, hemen tedaviye geçilmezse hasta intihar edebilir.
Depreşen bir hastalıktır, yani yıllar süren aralarla yineleyebilir. Bir başka özelliği, daha seyrek bir hastalık olan mani ile birlikte görülmesi ve iki hastalığın birbirini izlemesidir. Bu duruma “manyakodepresiv psikoz” denir.
Melankolinin ansefal merkezinde bulunan bir bölgedeki bozukluktan ileri geldiği sanılmaktadır. Melankoli, aşırı bir sevinçle kendini gösteren maninin tersine, aşırı bir üzüntüyle ortaya çıkar. Hastanın duyduğu ruhsal acı, bazen her çeşit beden ağrısını bastıracak kadar şiddetlidir.
Hasta kendini aşağılar, bütün suçları üstüne alır ve cezalandırılmasını ister. Bu iç dram, fiziksel bozukluklara da neden olur; hasta sürekli uykusuzluktan ve iç organ bozukluklarından yakınır; zihin yeteneklerinde (dikkat, bellek vb.) azalma görülür.
Ancak önemli olan, hastanın çektiği acıdır; acısını artırmayan şeyler onun için sıkıcıdır. Yaşama isteği kırılmıştır; kararsız, iradesiz ve ilgisizdir. Daha ileri aşamada uyuşuk ve kıpırdamaz olur. Oluruna bırakılırsa, hastalık dört ile sekiz ay içinde gelişimini tamamlar.
Yeni tedavi yöntemleriyle bu süre kısaltılabilir, ancak depreşme tehlikesi yok edilemez. Hastalığın yinelemesi durumunda, hemen tedaviye geçilmezse hasta intihar edebilir.