MABEYİNCİ padişahın dışarıyla olan ilişkilerine bakan ve dilekleri kendisine ileten kimse. Osmanlı Devleti’nde, Yıldırım Bayezit dönemine kadar, herkes padişahla serbestçe görüşebilirdi. Bu dönemden sonra görüşmeler bazı kurallara bağlandı.
Fatih Sultan Mehmed, Kanunname'sine, teşrifat için maddeler koydurdu. Acil durumlar dışında, vezirler bile haftada ancak dört gün padişahla görüşebilecekti.
Mabeyinci deyimi, ilk kez 3. Selim döneminde kullanıldı ve zamanla önem kazandı. 2. Abdülhamid devrinde mabeyin, başlı başına bir daire haline geldi. Saraydaki mabeyin dairesinde, başmabeyinci, ikinci mabeyinci ve diğer mabeyinciler, kendilerine ayrılan odalarda oturur, sırayla nöbet tutarlardı.
İkinci Meşrutiyet’ten sonra mabeyincilerin önemi azaldı, ancak mabeyincilik padişahlık kaldırılana kadar devam etti.
Fatih Sultan Mehmed, Kanunname'sine, teşrifat için maddeler koydurdu. Acil durumlar dışında, vezirler bile haftada ancak dört gün padişahla görüşebilecekti.
Mabeyinci deyimi, ilk kez 3. Selim döneminde kullanıldı ve zamanla önem kazandı. 2. Abdülhamid devrinde mabeyin, başlı başına bir daire haline geldi. Saraydaki mabeyin dairesinde, başmabeyinci, ikinci mabeyinci ve diğer mabeyinciler, kendilerine ayrılan odalarda oturur, sırayla nöbet tutarlardı.
İkinci Meşrutiyet’ten sonra mabeyincilerin önemi azaldı, ancak mabeyincilik padişahlık kaldırılana kadar devam etti.