KAĞIT hamur haline getirilmiş her çeşit bitkisel maddeden yapılan ince ve kuru yaprak. Yazı yazmak, kitap ve gazete basmak, herhangi bir şey sarmak için kullanılır. Çok eski zamandan beri (İÖ 2. yüzyıl) Çin’de biliniyordu. Çinliler kağıdı çeşitli bitki liflerinden özellikle bambudan yaparlardı.
Kağıt yapımını Türkler Çinlilerden, Araplar da Türklerden öğrendiler. Avrupalılar ise kağıt yapımına ancak 12. yüzyılda başladılar. Kağıdın ana maddesi selülozdur. Saf selüloz pamuk, keten gibi bitkilerin liflerinden elde edilir. Ancak bunlardan yapılan kağıdın maliyetinin yüksek olması nedeniyle günümüzde her türlü bitkisel madde (odun, saman, kamış, keten ve pamuk artıkları vb.) bu işte kullanılmaktadır.
Dayanıklı, beyaz parlak olması istenen lüks kağıtlar ise pamuk ya da ketenden yapılır. Odun tomrukları kağıt fabrikalarında kağıt hamuru haline getirilinceye kadar bazı işlemlerden geçirilir. Önce kabukları soyulur, sonra dişli merdanelerle ufalanıp basınçlı kazanlarda kalsiyum sülfit ya da daha başka kimyasal eriyiklerle birlikte kaynatılarak pişirilir. Böylece odundaki selüloz dışı maddelerin eritilip selülozdan ayrılmaları sağlanır.
Madeni süzgeç üzerinde kalan keçeleşmiş selüloz kireç kaymağı ile beyazlaştırılır. Elde edilen kağıt hamuru hareket halindeki düzeyler üzerinde yavaş yavaş kurutulur ve çeşitli silindirler arasından geçirilerek bir yandan da inceltilir. Bu işlem sonucunda bobin halinde kağıtlar elde edilir, Mürekkebi dağıtmaması için kağıdın yüzeyi çeşitli reçineler kullanılarak parlatılır.
Basımcılıkta kullanılan kağıtlar birinci, ikinci ve üçüncü hamur olmak üzere üçe, bunlar da bir metrekaresinin ağırlığına göre kendi aralarında çeşitlere ayrılır. Gazeteler ve kitapların çoğu üçüncü hamur kağıda basılır. Ayrıca çeşitli lüks kağıt ve kartonlar da vardır: Sigara kağıdı, karbon kağıdı, kuşe kağıt, krome karton, vb. Basım kağıtları belirli boyutlarda (57x82, 68x 100 cm.) tabakalar halinde 500’lük paketlerle (top) satılır. Gazete kağıtları rotatif makinelere bobinler halinde verilir.
Kağıt yapımını Türkler Çinlilerden, Araplar da Türklerden öğrendiler. Avrupalılar ise kağıt yapımına ancak 12. yüzyılda başladılar. Kağıdın ana maddesi selülozdur. Saf selüloz pamuk, keten gibi bitkilerin liflerinden elde edilir. Ancak bunlardan yapılan kağıdın maliyetinin yüksek olması nedeniyle günümüzde her türlü bitkisel madde (odun, saman, kamış, keten ve pamuk artıkları vb.) bu işte kullanılmaktadır.
Dayanıklı, beyaz parlak olması istenen lüks kağıtlar ise pamuk ya da ketenden yapılır. Odun tomrukları kağıt fabrikalarında kağıt hamuru haline getirilinceye kadar bazı işlemlerden geçirilir. Önce kabukları soyulur, sonra dişli merdanelerle ufalanıp basınçlı kazanlarda kalsiyum sülfit ya da daha başka kimyasal eriyiklerle birlikte kaynatılarak pişirilir. Böylece odundaki selüloz dışı maddelerin eritilip selülozdan ayrılmaları sağlanır.
Madeni süzgeç üzerinde kalan keçeleşmiş selüloz kireç kaymağı ile beyazlaştırılır. Elde edilen kağıt hamuru hareket halindeki düzeyler üzerinde yavaş yavaş kurutulur ve çeşitli silindirler arasından geçirilerek bir yandan da inceltilir. Bu işlem sonucunda bobin halinde kağıtlar elde edilir, Mürekkebi dağıtmaması için kağıdın yüzeyi çeşitli reçineler kullanılarak parlatılır.
Basımcılıkta kullanılan kağıtlar birinci, ikinci ve üçüncü hamur olmak üzere üçe, bunlar da bir metrekaresinin ağırlığına göre kendi aralarında çeşitlere ayrılır. Gazeteler ve kitapların çoğu üçüncü hamur kağıda basılır. Ayrıca çeşitli lüks kağıt ve kartonlar da vardır: Sigara kağıdı, karbon kağıdı, kuşe kağıt, krome karton, vb. Basım kağıtları belirli boyutlarda (57x82, 68x 100 cm.) tabakalar halinde 500’lük paketlerle (top) satılır. Gazete kağıtları rotatif makinelere bobinler halinde verilir.