ERZİNCAN Doğu Anadolu’da il ve bu ilin merkezi olan kent. İlin yüzölçümü 11.903 km.2, nüfusu 236.000. Erzincan, kuzeyinde ve güneyinde yer alan ve doğu-batı doğrultusunda uzanan dağların arasında bulunan bir ovadadır.
Kuzeydeki başlıca yüksek yerler, Çimen, Sipikör (3.0l0 m.) ve Keşiş (3.537 m.) dağlarıdır. Güneyinde ise Munzur Dağları yükselir (en yüksek yeri Mercan Dağı 3.469 m.). Erzincan Ovası kalın bir alüvyon tabakası ile örtülü olup ortasından Karasu ırmağı geçer.
Bu bölge deprem kuşağı üzerinde olduğundan sık sık yer sarsıntıları görülür. İlde kara iklimi egemendir. İl merkezi dolaylarında yıllık yağış miktarı 371 mm.'dir. Bu miktar yörelere göre değişmektedir. (Refahiye’de 471 mm., İliç’te 474 mm.). İlin tek önemli ırmağı, Fırat’ın iki büyük kolundan biri olan Karasu’dur. İldeki suların büyük bir bölümünü bu ırmak toplar. Yalnızca Refahiye ilçesindeki küçük bir kesim sularını, Kelkit ırmağı aracılığıyla Karadeniz’e boşaltır.
Erzincan’da halkın geçimi tarıma ve tüm Doğu’da olduğu gibi hayvancılığa dayanır. Tahıllardan buğday ve arpa, sanayi bitkilerinden şeker pancarı yetiştirilir.
Erzincan yeraltı kaynakları bakımından zengin bir ilimizdir (krom: manganez, amyant, linyit, bakır, kurşun, demir, borasit, bütan ve çinko).
Erzincan MÖ Urartuların, Perslerin ve Ermenilerin egemenliğinde kaldıktan sonra Bizans’ın eline geçmiş, Malazgirt zaferinden Sonra Türklerin egemenliğine girmiştir. Bu ilimiz Osmanlı topraklarına katılmadan önce, bazı Türk beyliklerinin ve Moğolların egemenliğinde kalmıştır. 13. yüzyılda Anadolu’yu elinde bulunduran Moğol ordusu kışı genellikle Erzincan’da geçirirdi.
Erzincan 1. Dünya Savaşı’nda iki yıla yakın bir süre Çarlık Rusyası’nın işgaline uğramış, Rusya’da Ekim Devrimi’nin başlaması nedeniyle işgalden kurtulmuştur.
1939 yılında Erzincan’da olan deprem 40.000 kişinin ölümüne yol açmış ve çok büyük maddi hasara neden olmuştur. Bu yüzden Karasu kıyısındaki eski Erzincan bırakılarak kent biraz daha kuzeyde yeniden kurulmuştur. Erzincan’da eskiden olduğu gibi bugün de önemli bir askeri garnizon bulunmaktadır.
Kuzeydeki başlıca yüksek yerler, Çimen, Sipikör (3.0l0 m.) ve Keşiş (3.537 m.) dağlarıdır. Güneyinde ise Munzur Dağları yükselir (en yüksek yeri Mercan Dağı 3.469 m.). Erzincan Ovası kalın bir alüvyon tabakası ile örtülü olup ortasından Karasu ırmağı geçer.
Bu bölge deprem kuşağı üzerinde olduğundan sık sık yer sarsıntıları görülür. İlde kara iklimi egemendir. İl merkezi dolaylarında yıllık yağış miktarı 371 mm.'dir. Bu miktar yörelere göre değişmektedir. (Refahiye’de 471 mm., İliç’te 474 mm.). İlin tek önemli ırmağı, Fırat’ın iki büyük kolundan biri olan Karasu’dur. İldeki suların büyük bir bölümünü bu ırmak toplar. Yalnızca Refahiye ilçesindeki küçük bir kesim sularını, Kelkit ırmağı aracılığıyla Karadeniz’e boşaltır.
Erzincan’da halkın geçimi tarıma ve tüm Doğu’da olduğu gibi hayvancılığa dayanır. Tahıllardan buğday ve arpa, sanayi bitkilerinden şeker pancarı yetiştirilir.
Erzincan yeraltı kaynakları bakımından zengin bir ilimizdir (krom: manganez, amyant, linyit, bakır, kurşun, demir, borasit, bütan ve çinko).
Erzincan MÖ Urartuların, Perslerin ve Ermenilerin egemenliğinde kaldıktan sonra Bizans’ın eline geçmiş, Malazgirt zaferinden Sonra Türklerin egemenliğine girmiştir. Bu ilimiz Osmanlı topraklarına katılmadan önce, bazı Türk beyliklerinin ve Moğolların egemenliğinde kalmıştır. 13. yüzyılda Anadolu’yu elinde bulunduran Moğol ordusu kışı genellikle Erzincan’da geçirirdi.
Erzincan 1. Dünya Savaşı’nda iki yıla yakın bir süre Çarlık Rusyası’nın işgaline uğramış, Rusya’da Ekim Devrimi’nin başlaması nedeniyle işgalden kurtulmuştur.
1939 yılında Erzincan’da olan deprem 40.000 kişinin ölümüne yol açmış ve çok büyük maddi hasara neden olmuştur. Bu yüzden Karasu kıyısındaki eski Erzincan bırakılarak kent biraz daha kuzeyde yeniden kurulmuştur. Erzincan’da eskiden olduğu gibi bugün de önemli bir askeri garnizon bulunmaktadır.