ŞEHNAME hükümdarların yaşamlarını, savaş ve serüvenlerini manzum olarak anlatan edebi eser. “Şehname” deyimi ilk kez İran ozanları tarafından kullanıldı ve Firdevsi’nin aynı adı taşıyan ünlü eseri nedeniyle önem kazandı.
Şehnameler genellikle mesnevi türünde yazılır. İran saraylarında hükümdarların yanında bulunan ve onların yaşam öykülerini övücü bir dille manzum olarak anlatan görevliler vardı. Bu gelenek daha sonra Osmanlılar tarafından da benimsendi ve saraylarda “şehnameci” denilen görevliler bulundurulmaya başlandı; bunlar da padışahlarla ilgili şehnameler yazdılar.
Bu konuda yazılmış en ünlü eser Firdevsi’nin “Şehnamesi”dir. Mesnevi türünde yazılan ve altmış bin dizeden oluşan bu eserde, tarihte bilinen en eski İran hükümdarından başlayarak Firdevsi’nin dönemindeki son hükümdara kadar bütün İran tarihi bir bütünlük içinde işlenir. Bu eserin sonraki yüzyıllarda bütün İslam edebiyatı ve özellikle Türk Divan edebiyatı üstüne büyük etkisi olmuştur.