SERAMİK pişmiş topraktan çanak çömlek, vazo, fayans, porselen gibi şeyler yapma sanatı ve bu şekilde yapılmış nesnelerin genel adı. Porselenden bir yemek kabı, Kolomb öncesinden kalma bir çömlek, bir Roma yağ küpü, Çin porseleninden bir vazo, Saksonya porseleninden bir heykelcik hep birer seramik parçası sayılır.
Seramik hemen hemen her çağda yiyecek ve içecek kabı olarak kullanılmıştır. Ölülerle birlikte gömülen ve kazılarda ortaya çıkan seramiklerin üzerindeki süslemeler eski uygarlıklar hakkında değerli bilgiler sağlar.
Seramik yapımında kil kullanılır. Seramik kili kuvarslı kum ve sulu alümin silikat (kaolinit) karışımı bir topraktır. Bu toprak elenip su katılarak yoğurulduktan sonra hamur kıvamında iken istenilen biçime girer. Seramik yapılan kil ya da kaoline kurumayı ve pişmeyi kolaylaştırmak ya da özgül bir doku ve yapı kazandırmak amacıyla başka maddeler de (feldispat, piştikten sonra öğütülmüş kil) katılır.
700 derecenin üstünde pişirme kaoliniti susuzlaştırır, sert ve çözünmez bir madde haline getirir. Pişmiş seramiğin üstü su geçirmezlik sağlamak ya da süslemek için bir sırla kaplanır. Sır seramiğin üstüne baştan sürülebileceği gibi sonradan da sürülebilir. Sonradan sürülecek olursa ikinci kez pişirilmesi gerekir.
Eski uygarlıkların hemen hepsinde seramik sanatına rastlanır. Yakındoğu’da ve bu arada Türkiye’de İÖ 7. binyıldan kalma seramiklere rastlanmıştır. Eski Mısır, Yunan ve Roma uygarlıklarında da seramik sanatının güzel ve tipik örnekleri bulunmuştur. Ancak hiç kuşkusuz seramiğin porselene varan mükemmel tekniğini Çinlilere borçluyuz.
Koreliler ve Japonlar da seramik sanatında önde gelen uluslardandır En eski İslam seramik eserleri 7. yüzyıldan kalmadır. O zamanlardan günümüze kadar gelişme gösteren İslam seramik sanatı örneklerine Samerra, Sus, Rakka, Nişapur, Semerkant, Rey, Kaşan, İznik ve İsfahan kentlerindeki eserlerde rastlanabilir. Osmanlı çiniciliği de Türk-İslam seramik sanatının ilginç örneklerini verir.